- Popatrz mamo! - wykrzyknęła Marta, siedmioletnia dziewczynka.
- Już już! - wymamrotała nerwowo kobieta,
prowadząc samochód i myśląc o wielu rzeczach ,
które czekały w domu.

Potem była kolacja, telewizja, kąpiel, rozmowy telefoniczne,
aż nadeszła godzina, by położyć się spać.
- Marto, już czas iść do łóżka! - A ona skierowała się biegiem na schody. Padająca ze zmęczenia mama dała jej buzi,
odmówiła z nią modlitwy i poprawiła kołderkę.

- Mamo, zapomniałam dać ci jedną rzecz!
- Dasz mi ją rano - odpowiedziała mama,
ale ona przekrzywiła główkę.
- Ale potem, rano, nie będziesz miała czasu! - zaprotestowała.
- Znajdę go, nie martw się - odrzekła mama,
jakby trochę się broniąc
- Dobranoc! - dodała i zamknęła zdecydowanie drzwi.

Ale nie potrafiła zapomnieć zawiedzionych oczek Marty.
Wróciła do pokoju dziewczynki,
starając się nie hałasować.
Dostrzegła, że ściskała ona w rączce strzępki papieru.
Zbliżyła się i delikatnie rozchyliła dłoń Marty.
Dziewczynka podarła na drobne kawałeczki
wielkie czerwone serce,
z zapisanym na nim wierszem o tytule
"dlaczego kocham moją mamę".
 
Z wielką uwagą mama pozbierała wszystkie kawałeczki
i spróbowała otworzyć kartkę.
Ułożone w końcu puzzle pozwoliły odczytać to,
co napisała Marta:

"Dlaczego kocham moją mamę.
Nawet jeśli dużo pracujesz
i masz tysiąc rzeczy do zrobienia,
znajdziesz zawsze czas,
aby pobawić się ze mną.
Kocham cię, mamo,
ponieważ jestem dla ciebie
najważniejszą częścią dnia."

Te słowa zapadły jej w serce.
Dziesięć minut później powróciła do pokoju dziewczynki,
niosąc srebrną tacę z dwiema filiżankami czekolady
i dwoma kawałkami tortu.

Pogłaskała delikatnie pulchną buzię Marty.
- Co się stało? Spytała dziewczynka,
zdziwiona tą nocną wizytą.
- To dla ciebie, ponieważ jesteś najważniejszą częścią
mojego dnia!

Dziewczynka uśmiechnęła się, i wypiwszy połowę czekolady,
z powrotem zasnęła.

A kto jest najważniejszą częścią twojego dnia?

- Bruno Ferrero